Nieuwe Franse speelfilm: Au Nom de la Terre

Vanaf 23 januari draait ‘Au Nom de la Terre’ in de Nederlandse bioscoop, een nieuwe Franse speelfilm over het leven van een boerenfamilie. Guillaume Canet worstelt om het hoofd boven water te houden in de landelijke Mayenne.

Boze, in hun bestaan bedreigde boeren trokken eind vorig jaar in lange trekkerstoeten op naar Den Haag om bewindslieden op andere gedachten te brengen. Samen sterk! Maar de strijd om het boerenbestaan wordt meestal in grote eenzaamheid, buiten elke media-aandacht om, uitgevochten. Nu niet anders dan vroeger. Zoals bijvoorbeeld in de jaren ‘70 en ‘80 van de vorige eeuw op het Franse platteland, waar Au nom de la Terre zich afspeelt.

nieuwe Franse film Au Nom de la Terre

Geboortegrond

Na een avontuur als cowboy in de Amerikaanse staat Wyoming keert de 25-jarige boerenzoon Pierre Jarjeau (Guillaume Canet – Le Grand Bain, Doubles vies) terug naar zijn geboortegrond in Frankrijk, de Mayenne. Samen met zijn verloofde Claire (zeer overtuigend gespeeld door Veerle Baertens – The Broken Circle Breakdown) neemt hij het boerenbedrijf van zijn ouders over. Een nieuwe tijd breekt aan, met moderne zienswijzen en methodes waar Jarjeau senior met misprijzen op reageert.

Bikkelhard boeren

Er komen twee kinderen, de geitenfokkerij groeit en het graan op de akkers wuift mee met de wind. Regisseur Eduard Bergeon schildert zijn verhaal in een groen, glooiend landschap waar de zon vrolijk schijnt. Maar romantisch boeren in vrijheid en blijheid is er voor het gezin niet bij. Ze moeten echt ondernemer zijn; prijsdalingen opvangen door nóg meer te werken, meegaan met de schaalvergroting in Europa, automatiseren, investeren en ook zelfstandigheid inleveren. Maar na 20 jaar ploeteren produceren ze steeds meer rode cijfers en oogsten ze louter zorgen. De druk loopt hoger en hoger op.

Familiedrama

Een van de boeiendste elementen in de film is de gespannen verhouding tussen Pierre en zijn allesbehalve warmbloedige vader, die maandelijks een forse pacht int en financieel best zou kunnen bijspringen. Maar onwrikbare trots staat beiden in de weg. Zijn zoon hulp aanbieden? Dan moet die er eerst maar om vragen. Zijn vader hulp vragen? Dat nooit, die man heeft nooit iets gegeven! Ook Claire krijgt hier geen millimeter beweging in. Machteloos moet zij toezien hoe haar man worstelt met het bedrijf en vooral ook meer en meer de greep op zichzelf verliest.

Persoonlijk verhaal

De film is het debuut van Edouard Bergeon, die hiermee een ontroerend portret maakte van zijn vader. Ook hij was een bevlogen boer die tientallen jaren voor zijn bestaan knokte en daar een hoge prijs voor betaalde. Dat gegeven voegt een dimensie toe aan de film, die hier en daar wat diepgang mist. Het lijkt nu alsof Pierre best andere keuzes had kunnen maken, maar dit alleen uit domme koppigheid niet doet. Dat maakt hem een stuk minder geloofwaardig en invoelbaar als slachtoffer van de agrarische evolutie die zich in de afgelopen 40 jaar voltrok en vaak de individuele boer simpelweg geen enkele kans bood. Een ontwikkeling die ook nu doorgaat en tot meer boerenprotesten zal leiden. Wie Au nom de la Terre gaat zien, zal daarvoor meer begrip krijgen.

Au Nom de la Terre, vanaf 23 januari in de Nederlandse bioscoop.