Elke twee jaar verschijnt er een nieuwe film van de Franse regisseur François Ozon. Vanaf volgende week draait zijn nieuwste opus, over een stekende liefde tijdens de zomer van 1985. Een recensie.
De zon staat hoog boven een Normandische klif en de zee knabbelt lodderig aan de rand van het kiezelstrand. De ruis van stemmen en kreten van badgasten. Een zuchtje wind. En een diepe zucht van verlangen bij de 16-jarige Alexis met nog een hele zomervakantie voor zich. Maar tja… een verlangen naar wat? En dan is daar opeens de twee jaar oudere David die hem letterlijk en figuurlijk komt redden.
Liefde in de jaren ’80
De nieuwe film van François Ozon (8 Femmes, Frantz, Swimming Pool) is zomerzwoel, maar begint allesbehalve zonnig. We zien hoe een volledig naar binnen gekeerde Alexis door een politieagent via donkere keldergangen meegevoerd wordt om te worden voorgeleid aan de rechter. De voice-over vertolkt in ik-vorm de gedachten van Alexis over zijn fascinatie voor de dood en we horen dat er iemand dood is. In sprongen terug in de tijd volgt de reconstructie van het tienerdrama dat zich heeft voltrokken.
Verleiding, vervulling en verlies
Veelfilmer Ozon baseerde zich op het boek Dance on my grave (Je moet dansen op mijn graf) van de Engelse schrijver Aidan Chambers, het tweede van zes boeken, elk over iemand die opgroeit tot volwassene. Een klassieker uit de gay-literatuur die de regisseur in zijn puberteit sterk heeft aangesproken. De nog o zo groene, dromerige Alex (Alexis vindt hij kinderachtig nu) wordt in hoog tempo ingepalmd door de bedwelmende verleider David. Op Rod Stewarts I am sailing – een sterke scene in de disco met een doldriest dansende David rond zijn zwevende verovering met een walkman op de oren – laat Alex zich meevoeren in een stroomversnelling van hartstocht en avontuur. Zes weken duurt zijn droom van in elkaar opgaan en samen alles delen. Maar die spat met een knallende ruzie uiteen als de genotzuchtige flirt David ‘vreemd’ gaat. Een breuk die Alex tot wanhoop brengt. Helemaal als dan de dood zich meldt en een eerder door David afgedwongen belofte ingelost moet worden.
Et alors…?
Mooi is dat het verhaal nadrukkelijk niet over homoseksualiteit gaat. Het zou elke opbloeiende liefde tussen twee jonge mensen kunnen zijn. Een feest van herkenning voor velen waarschijnlijk. Maar in het laatste deel lijkt al die warmte van zon en passie Ozon een beetje te veel geworden. De vanaf de eerste minuut knap opgebouwde spanning zakt in als een roomijsje dat niet snel genoeg opgelikt wordt. Na de voortdurend voelbare dreiging, aangedikt door de voice-over, blijf je als kijker zitten met een gevoel van ‘Was dat het nou helemaal…?’
Été 85 van François Ozon. Met Félix Lefebvre, Benjamin Voisin, Valeria Bruni Tedeschi. Vanaf 3 september in de Nederlandse bioscoop, trailer
Tekst: Louis Zwaan
Geen reacties