Een thalassohotel aan de kust van Bretagne. Het is laagseizoen (‘hors-saison’) en het weer is matig. Slechts een handjevol gasten, gekleed in witte badjassen, hangt rond in het luxe maar ook wat steriele kuuroord aan zee. Mathieu, een bekende acteur van ongeveer 50 jaar oud, die net zijn hoofdrol in een toneelstuk is kwijtgeraakt, dwaalt rond in hun midden. Hij heeft last van faalangst, een midlifecrisis, paniekaanvallen… Een week kuren aan zee zou moeten helpen.
Kuurverdriet en eenzaamheid
Maar ontspannen lukt Mathieu niet echt. Het moderne koffiezetapparaat irriteert hem, zijn vrouw heeft geen tijd voor begripvolle telefoontjes en de massages gebeuren vaker door apparaten dan door mensenhanden. En keer op keer wordt hij herkend door mensen die hem een gesprek proberen op te dringen of een selfie met de acteur willen nemen.
Verloren liefde
Dan duikt Alice op, de vrouw met wie hij 15 jaar geleden een relatie had en die met haar man en dochter in de Bretonse kustplaats blijkt te wonen. Mathieu en Alice spreken af, ze wandelen, ze praten. In stille en ontwapenende gesprekken vinden ze hun weg terug naar elkaar. Het kale rotsachtige kustlandschap waarin de twee gaan wandelen lijkt een metafoor voor hun leven. Grijze lucht, harde wind. Daartegenover staat de bulderende blauwe zee, zo vol leven.
Teder en melancholisch
Met de film Hors-Saison presenteert regisseur Stéphane Brizé (La loi du marché) een ontroerende momentopname van twee mensen die midden in het leven staan en geconfronteerd worden met beslissingen die ze ooit hebben genomen. Hoofdrolspelers Guillaume Canet (Les Petits Mouchoirs, La Belle Epoque, Le Grand Bain) en de Italiaanse Alba Rohrwacher (La Chimère) weten subtiele emoties overtuigend over te brengen. Ook de gevoelige filmmuziek van de Franse zanger en songwriter Vincent Delerm is passend. Hors-Saison is een film met melancholie, zachtheid én humor, over het leven dat ons overkomt zonder dat we er erg in hebben.
Hors-Saison van Stéphane Brizé, met Guillaume Canet en Alba Rohrwacher. Te zien op Picl.com
Tekst: Ulrike Grafberger Beeld: Gaumont/Alamode Film – Michael Crotto
Geen reacties