Ça caille donc on taille! Ofwel: het is koud, dus er wordt gesnoeid. Het is dé winteractiviteit in de wijnbouw. Hoewel de echte kou nog steeds niet doorzet hier in de Bourgogne, hebben we toch wat sneeuw en negatieve temperaturen gezien afgelopen tijd. Nadat de wijnstok zijn bladeren verliest en de plant in ruststand gaat, kan de snoei beginnen. Voor mij is dit het eerste jaar en wijnstokken snoeien is minder makkelijk dan het lijkt.
Cruciaal werkje
Er zijn boeken vol geschreven over la taille de la vigne. Over de verschillende snoeimethodes en de gevolgen daarvan voor de eerstvolgende oogst en zelfs die van het jaar daarna. ‘Wat overdreven’ dacht ik in eerste instantie, toen ik een paar maanden geleden mijn eerste theorieles over de snoei kreeg. Elke wijnstok heeft een aantal takken, die kun je toch gewoon afknippen en voilà?! Mais, non. Er gaat veel theorie schuil achter dit cruciale werkje. Zo is het belangrijk om na te denken over hoe de sapstromen lopen. Over hoeveel druiventrossen de stok straks mag geven zodat deze niet uitgeput raakt. En zo kan ik nog wel even doorgaan… Allesbehalve ‘even een tak afknippen’ dus.
Pas op je vingers
Naast theorie krijgen we ook praktijklessen. We gaan gewapend met snoeischaren, een stel goede laarzen en thermosflessen vol koffie en thee de wijngaard van het opleidingsinstituut in. Het is goed te zien dat de percelen daar voor opleidingsdoeleinden gebruikt worden, want mon dieu, wat zijn sommige wijnstokken toegetakeld. Toch leren we hier de kneepjes van het snoeivak en brengen die verder in praktijk tijdens de werkweken op onze wijndomeinen. Sinds kort durf ik het aan om een elektrische snoeischaar te gebruiken, iets waarvoor de pezen in mijn pols en hand me dankbaar zijn. Een metalen handschoen is daarbij wel noodzakelijk, want even niet opletten en je bent een vinger kwijt.
Takkenwerk
Na het snoeien wordt al het snoeihout daarom verzameld op stapels in de wijngaard. Van de takken maken we houtsnippers waarmee we onder meer de binnenruimtes van het wijndomein verwarmen. Dat verzamelen is letterlijk een takkenwerk, want de wijnstokken hebben zich met al hun kracht vastgegrepen aan alles wat binnen bereik is. Er is dus vaak kracht nodig om ze los te trekken en ze daarna in een grote stapel op je schouder naar de versnipperaar te dragen. Wél goed voor de armspieren, dus niet te veel nadenken en gaan.
Te laat op school
Verder dendert de opleidingssneltrein gestaag door. Het is flink bikkelen af en toe, maar tot nu toe houd ik me goed staande. Met al behoorlijk wat mooie cijfers op zak ga ik vol goede moed het tweede half jaar in. Het is soms wel wennen aan het schoolse systeem dat ze hier hanteren. Hoewel de gemiddelde leeftijd in mijn klas rond de 30 jaar ligt, voel ik me er soms weer een meisje van 13. Laatst was ik door ijzel een kwartier te laat, wat denk je? Ik moest een te-laat-briefje halen bij het secretariaat en een week later ontving ik per post een overzicht van mijn absenties over de afgelopen twee weken. Die brieven gaan keurig in tweevoud de deur uit: een naar de student en een naar zijn of haar werkgever. Tja, ze zijn hier gek op papierwerk, geloof ik.
Lentekriebels
We maken ons langzaam op voor de lente, al zou het voor de wijnstokken beter zijn als de temperaturen nog even onder de 10 graden blijven komende tijd. Op mooie, zonnige dagen kan ik de lente al bijna ruiken en ik moet zeggen: het kriebelt wel!
LEES OOK:
Jette, wijnboerin in opleiding in de Bourgogne
Lesje loslaten: 1-0 voor de Fransen!
Tekst & beeld: Jette van Bergen
Geen reacties