Daar is ie dan eindelijk: de langverwachte biopic over Charles Aznavour. Onder regie van Mehdi Idir en Grand Corps Malade krijgen we een kijkje in het turbulente bestaan van een man die zich als Armeens immigrantenzoon wist op te werken tot wereldster. De film combineert indrukwekkende beelden van Parijs na de oorlog met de verslavende klanken van Aznavours muziek.
Mooie decors en sterke acteerprestatie
Vooral het eerste uur van de film (totaal 2 uur) houdt je rechtop in je stoel. De film is een visueel spektakel, waarin de sfeer van Parijs in de jaren ‘40 en ‘50 je het levensverhaal van Aznavour intrekken. Tahar Rahim (bekend uit Un Prophète) zet een sublieme prestatie neer: elke geste en grimas klopt. De acteur zong ook een deel van de chansons zelf. Daarnaast is Edith Piaf (Marie-Julie Baup) een opvallend figuur in de film. Haar rol in Aznavours opkomst wordt treffend belicht: hier zien we niet een fragiele figuur, zoals La Môme vaak wordt geportretteerd, maar een joviale vrouw met een scherpe tong en een manipulerend kantje.
De muziek: een reis door Aznavours werk
De soundtrack is een schatkist van chansons, met ook diverse (minder bekende) liedjes uit de vroege carrière van Aznavour. Eén nummer in de film is van een andere artiest: What’s the difference, een hit van Dr Dré, waarin hij Aznavour-samples gebruikte. De ‘vette’ beat van het rapnummer klinkt passend onder de scène waarin Aznavour zijn eerste miljoen viert: in een witte bontjas aan de Côte d’Azur.
Zakelijke kant van een artiest
In het tweede uur van de film maak je kennis met de oneindig ambitie en de berekenende kant van Aznavour. De rode draad in zijn carrière lijkt minder het plezier van het zingen of het creatieve proces van liedjesschrijven, dan de drang naar erkenning en financieel succes (‘nu verdien ik net zoveel als Sinatra’). Vooral de scène waarin een componerende Aznavour zegt dat hij ‘de Aznavour-formule’ gevonden denkt te hebben, blijft hangen. En dat terwijl hij het dan al lang gemaakt heeft… Is dat de onuitwisbare overlevingsdrang van een zoon van immigranten die een genocide ontvlucht zijn? “Si j’arrête je meurs”, zegt Aznavour in de film.
Een monument voor Monsieur Aznavour
Het is in elk geval een compliment voor de filmmakers dat ze geen gladgepoetst heldenportret leveren. Ondanks Aznavours hechte band met zijn familie (en vooral zijn zus), zien we een emotioneel afstandelijke man. Geen warmhartige volksheld, maar een vastberaden bokser die zijn plaats op het podium elke stap heeft bevochten. Onze bewondering is er zeker niet minder door… Aznavour is en blijft voor altijd een ‘Monsieur’. En zelfs een hele grote.
Monsieur Aznavour vanaf 12 december. Zie hieronder de trailer:
LEES OOK:
Aznavour in 10 onsterfelijke chansons
Geen reacties