Jette's 1e dag in de wijngaard: over codetaal en beginnersfoutjes

Het is 3.00 uur als de wekker gaat. Als in een film gooi ik de dekens van me af en ik ben meteen klaarwakker. Ik zou willen dat ik altijd zo goed op kon staan. Douchen heeft weinig zin bedenk ik me, na twee minuten in de wijngaard klampt de geur van aarde en zwavel zich immers als een goed intrekkende bodylotion aan je vast. Een gevoel van opwinding en gezonde spanning komt in me op. Vandaag is mijn eerste dag in de wijngaard. Het doet me weer denken aan de oogst afgelopen jaar, toen was ik ook zo opgewonden van enthousiasme; niet wetende wat me te wachten stond. Het waren destijds mijn eerste stappen in de wijngaarden van Domaine Trapet, het was de eerste oogst in mijn leven. Al wordt er vandaag niet geoogst, ik heb eenzelfde soort gevoel.

Zwavelgeur

Om 4.30 uur verzamelen we bij de grote hangar van waaruit we in camions naar de verschillende percelen vertrekken. Als ik in de met klei en modder besmeurde Citroën Jumpy stap en de wind door mijn haren voel waaien, kan ik een glimlach niet onderdrukken. Eindelijk, het begin van mijn leerproces van wijnmaker! De geur van klei en bloemen komt me tegemoet als we uitstappen. Ik herken deze geuren uit duizenden. De bloemigheid is een voorloper van de geur van de druiven tijdens de oogst, het brengt meteen warme herinneringen terug. De geur van zwavel probeer ik te negeren, gelukkig went het snel en ruik je het niet meer. En supersorry voor alle mensen die me tegenkomen na een dag werken in de wijngaard.

Wijnranken sturen

Wat gaan we doen vandaag? “Relevages!” wordt er bijna in koor geroepen en iedereen begint ijverig aan zijn of haar rang. Ik ga op zoek naar Louis, die tot de zesde generatie wijnmakers van Domaine Trapet hoort, en vraag wat precies de bedoeling is. Oh ja, misschien wel handig om dat even uit te leggen inderdaad, grapt hij. Hij vertelt dat we bij relevages de ijzerdraden die de takken van de wijnstok omhoog begeleiden verder omhoog halen. De wijnstok groeit en dus is er meer begeleiding nodig. Doordat de wijnstok een liaan is, kruipt deze het liefst over de grond en dus is het zaak om deze zo goed mogelijk omhoog te geleiden. Daarnaast grijpt deze prachtige liaan het liefst als een wilde om zich heen en klampt zich vast aan alles wat ze tegenkomt. Resultaat? Een wirwar aan takken die in elkaar verstrengeld geraakt zijn.

Harde ruk

Het is dus zaak om alles zo goed mogelijk van elkaar te scheiden, wijnstok voor wijnstok, rang voor rang, perceel voor perceel. Louis legt daarnaast uit dat alles wat op de stam groeit onnodig veel energie kost voor de wijnstok, en er dus afgehaald moet worden. Zelfverzekerd trek ik met een harde ruk een tak van de stam, en nog een en nog een. “Goed”, zegt hij, alleen die laatste tak had dan weer niet gehoeven. Het verschil tussen de eerste twee en de laatste? Geen idee, ze lijken allemaal hetzelfde. Ik heb nog veel te leren, bedenk ik.

Codetaal

Het tweede wat me opvalt is dat iedereen ongeveer al halverwege zijn of haar rang is als ik nog maar net ben begonnen. Man, wat een tempo… Daar moet ik aan werken. Komt vanzelf, houd ik mezelf voor. Het is nu belangrijker om het goed te doen, dan om het snel te doen. Halverwege de dag krijg ik er steeds meer handigheid in. Een collega sluit zich bij me aan en legt uit dat ze een steen op het paaltje legt vanaf het punt waar zij begonnen is om zo dubbel werk te voorkomen. Slim, die codetaal! Wel moet je die steen daarna van het paaltje afgooien, anders denkt een volgende collega misschien dat er wat mis is vanaf dat punt. Hmmm, codetaal met meerdere betekenissen dus. Ik neem het mee!

Strenge collega

Een paar weken later zijn we nog altijd bezig met les relevages. Een andere collega sluit zich naast mij aan en samen vliegen we door de wijngaard heen. Ik moet denken aan de codetaal met de steen die ik een paar weken geleden leerde en besluit dat meteen toe te passen. Netjes leg ik een grote steen neer op het punt waar ik begin met werken. Na ongeveer een kwartier hoor ik iemand hard mijn naam roepen en ik zie de collega met wie ik samenwerk, stevig op me af komen lopen met een steen in z’n hand. Hij houdt de steen voor me en kijkt me diep aan.

Een groentje

Dit, lieve Jette, zegt hij terwijl hij naar de steen wijst, is voor beginnelingen. Ik zit al zo lang in dit vak, ik zie toch zo met het blote oog waar jij begonnen bent? zegt hij vervolgens bijna beledigd. Oeps, goed bedoeld, maar je moet dus weten bij wie je welke codetaal gebruikt. In mezelf moet ik lachen en ik bedenk wat een ontzettend groentje ik nog ben in dit vak. Een groentje dat nog veel moet leren, maar daar ontzettend naar uitkijkt. Kom maar op! Eind augustus begint mijn opleiding en tot die tijd… stilte voor de grote storm.