Boven op Phare de Cordouan krijg je hoe dan ook de bibbers. Is het niet door hoogtevrees, dan wel door het adembenemende uitzicht vanaf de meer dan 400 jaar oude vuurtoren. Dit beroemde monument midden in zee, op 7 km van de monding van de Gironde, is alleen per boot te bereiken.
Als onze zeilboot nog maar een paar honderd meter van de vuurtoren is verwijderd, zien we iets vreemds. Er ligt al een ander schip voor anker en een stukje verderop lijkt een groepje mensen OP het water te lopen. Net als ik serieus begin te denken aan een zonnesteek, mindert onze schipper vaart en wordt duidelijk wat we zien. Geen zonnesteek en ook geen bijbelse verschijning, de mannen en vrouwen lopen over een pier die nog een centimeter of tien onder water staat. Even later waden ook wij op slippers en blote voeten over het stenen pad dat groen ziet van de algen. Ik ben bang uit te glijden en in het water te vallen. Niet dat dat zo gevaarlijk is, het wordt al langzaam eb dus ik riskeer hooguit natte kleren. Maar met een telefoon en een camera in mijn zak blijf ik toch zo ver mogelijk van de randen van de pier. Hoe dichterbij we komen, hoe vorstelijker Phare de Cordouan eruit ziet. De witte stenen toren licht op in de zon.
311 treden boven de oceaan
De façade waarnaar we omhoog kijken is gebouwd in de 17e en 18e eeuw, maar de basis van Cordouan is al meer dan 400 jaar oud. Eenmaal binnen vergapen we ons aan het interieur dat er veel geraffineerder uitziet dan je van een functioneel bouwwerk als een vuurtoren zou verwachten. De ‘koninklijke slaapkamer’ (bestemd voor Lodewijk de Veertiende, al heeft die hier nooit geslapen) heeft een open haard en zwart en wit marmer op vloer. Een verdieping hoger is er een heuse kapel met een klein altaar en glas-in-loodramen. Ook de stenen wenteltrap met meer dan 300 treden is prachtig. Maar het indrukwekkendste moment beleven we helemaal bovenin – buiten op de smalle rondgang langs de vuurtorenlamp, op bijna 70 meter boven de oceaan. De lucht is strakblauw en er staat een bescheiden zomerbriesje, maar zelfs vandaag lijkt het metalen platform zachtjes te wiegen in de wind. Eng! We proberen ons voor te stellen hoe de vuurtorenwachters hier eeuwenlang hun werk gedaan hebben in de heftigste stormen. De dunne reling strak vasthoudend schuifelen we rond, ons concentrerend op het adembenemende uitzicht. Het laagtij heeft namelijk niet alleen de pier droog gelegd maar ook talrijke zandbanken, die nu als gele eilandjes in het groenblauwe water liggen.
Blijven slapen?
Na het bezoek hebben we nog tijd om te picknicken op een grote zandbank vlak naast de vuurtoren. Meerdere kleine zeilbootjes hebben in de tussentijd aangemeerd en op diverse plekken wordt gegeten. Terwijl we onze tanden zetten in een baguette jambon-beurre praten we over iets wat een van de suppoosten van de vuurtoren vertelde. Er zijn plannen om Phare de Cordouan – die sinds 2012 automatisch werkt en niet meer bemand is door wachters – open te stellen voor bezoekers die een nachtje willen blijven slapen. Zouden we durven? Hier zo alleen op zee? De zon zien opkomen vanaf het hoogste punt op de toren moet een ervaring zijn die je niet snel zult vergeten. Dus ja hoor, graag. Maar dan wel eerst een cursus tegen hoogtevrees, denk ik, terwijl ik 70 meter boven ons mensen zo groot als mieren over het smalle balkon zie bewegen.
Vanuit drie badplaatsen zijn er bootexcursies naar Phare de Cordouan: vanaf Royan en Meschers-sur-Gironde (Charente-Maritime) en Verdon-sur-Mer (Gironde). Circa €40 p.p. Meer informatie: www.phare-de-cordouan.fr
Tekst en beeld: Nicky Bouwmeester
Geen reacties