Het is zo ver: hoofdstuk 2 van mijn Bourgondische avontuur is van start gegaan. La reprise, noem ik het zelf. Na een aantal weken in Nederland om de verhuizing, de papieren en al het overige in orde te maken, ben ik terug van weggeweest.
Terug in Dijon
Alweer anderhalve maand geleden reed ons gehuurde busje mijn nieuwe straat binnen. Een appartement midden in het centrum van Dijon, gemeubileerd en wel, iets wat je vaker ziet in Frankrijk. Praktisch voor mensen zoals ik, die niet met hun hele hebben en houwen de grens over willen. Alhoewel, als je de dozen wijn, mijn klimaatkast en alle andere prullaria bekijkt, dan kan je dat toch gerust een kleine inboedel noemen. Het voelde goed om hier weer thuis te komen.
Open armen
Ook nu was er weer dat warme Franse gevoel dat mijn hart sneller doet kloppen. De massief houten deuren met grote koperen leeuwenkoppen voelden toch even anders aan dan de blauwe voordeur van onze nieuwbouwwoning in Nijmegen. De zon scheen, de bomen stonden in bloei en er was tot ‘s avonds laat volk op straat: dit was wat ik zo gemist had! Dijon bruiste, en ik was maar wat blij om dat te kunnen delen met mijn vriend en een andere goede vriend, die meehielp met de verhuizing. We deden een korte Tour de Bourgogne, genoten van de lokale specialiteiten en de geweldige wijnen. Ook gingen we langs bij mijn werk op Domaine Trapet: een warm bad, open armen en alleen maar lieve woorden. Iedereen was blij dat ik terug was, en ik zelf nog het meest!
Wittebroodsweken
Als ik het zo beschrijf, dan klinkt het als een soort mentale staat van extase en dat klopt wel. Achteraf gezien was dit het begin van de befaamde U-curve die bij emigreren hoort. Een model waarmee ik tijdens mijn studie communicatie- en informatiewetenschappen ben doodgegooid. Vermoeiend, vond ik toen; verhelderend, vind ik nu. Deze curve beschrijft de 4 verschillende fasen die we doorlopen als we ons onderdompelen in een andere cultuur: de honeymoon, de shock, de aanpassing, de acceptatie.
Steeds weer die curve
Tijdens mijn studie in Lyon, tijdens mijn vakantiebaantjes in Zuid-Frankrijk, tijdens mijn ‘hoofdstuk 1’ in Bourgogne… Korte of lange periodes: élke keer herhaalde zich diezelfde curve. In het begin is alles geweldig, vervolgens komt er besef, misschien wel gemis van gewoonten, vrienden, familie, je doet je best om je aan te passen, je vindt er langzaam je weg in en voilà: je integreert. Toch, voelde deze keer wat anders dan al die andere keren. Nu ga ik voor een langere periode, zonder duidelijk gedefinieerd einde. Plus, ik wist deze keer beter wat me te wachten stond en dat maakte dat de honeymoon–fase nu beduidend korter duurde.
Best stil
Zodra alle fijne Nederlandse hulptroepen weer vertrokken waren en het weerzien met mijn vrienden hier zich voltrokken had, was het ineens heel stil. Hiervoor woonde ik en colocation, met 6 huisgenoten, dus toen merkte ik dat niet zo. Maar nu heb ik mijn eigen appartement, waar ik heel blij mee ben, maar de stilte is des te voelbaarder. Het nieuwe was er dit keer veel sneller af en ik merkte dat dat me desoriënteerde. Het hervinden van een dagelijks ritme (welke Nederlandse gewoonten hou je en welke laat je gaan?), het hervinden van mijn plek in het Bourgondische leven, de Franse taal… Het kostte me dit keer ontzettend veel energie.
Shock-fase
Pas toen ik het boek las van Lidewij van Wilgen, een Nederlandse wijnboerin in de Languedoc, vol herkenbare verhalen en anekdotes, besefte ik dat ik simpelweg in de ‘shock-fase’ van mijn eigen avontuur was beland. Inmiddels heb ik genoeg U-curves doorlopen om te weten dat je daarvan veel leert en dat de volgende fase van aanpassing en gewenning veel dichterbij is dan je denkt. Toen ik probeerde te visualiseren hoeveel U-curves ik in mijn leven al heb doorlopen, bedacht ik dat veel U’s achter elkaar samen een achtbaan vormen. Toeval? Ik denk het niet.
Droom najagen
Ondanks deze soms moeilijke zoektocht naar een nieuwe façon de vivre, realiseer ik me hoeveel geluk ik heb dat ik mijn droom kan najagen. Dit is niet voor iedereen weggelegd en die wetenschap maakt me gelukkig en blij. Als ik door de zonnige wijngaarden loop en zie hoe alles groeit en bloeit, dan brengt dat weer de twinkeling in mijn ogen die volgens veel vrienden zo kenmerkend voor me is. En precies dát bevestigt voor mij dat ik de goede keuze maak. Ik wéét het niet alleen, ik voel het ook. Dat is wat telt en de rest komt vanzelf.
LEES OOK:
Wijnboerin in opleiding: Jette vertrok naar de Bourgogne
Lesje loslaten: 1-0 voor de Fransen (Column 1 van Jette)
Leuke wijnbars in Bordeaux
8 redenen om in de Bourgogne te willen wonen
Tekst en beeld: Jette van Bergen
Geen reacties