Nederland door de ogen van een Franse cartoonist: Clémentine Latron

De Franse illustratrice Clémentine woont nu 6 jaar in Nederland. In haar spotprenten tekent zij Frans-Nederlandse cultuurverschillen. Dat biedt een humorvolle én liefdevolle Franse blik op onze omgangsvormen en gewoontes.

We spreken af bij de Hallen in Amsterdam bij de Ten Katemarkt. Ook al is hier eerder erwtensoep te krijgen dan soupe à l’oignon, met wat verbeeldingskracht proef je er iets van de vroegere sfeer van Les Halles, de beroemde ‘buik van Parijs’, die in 1970 naar Rungis verhuisde. Kortom, een toepasselijke plek voor een gesprek met de Franse cartoonblogster Clémentine Latron.

Sinds 2014 woont en werkt ze in Amsterdam. Eerst in dienst van reisorganisatie TravelBird en later als zelfstandig redactrice en vertaalster met name op het gebied van marketing. Daarnaast is ze illustratrice en maakt ze o.a. bijzonder geestige cartoons voor tal van online en geprinte media.

De simpele vraag ‘Waar kom je vandaan’ is voor jou juist een lastige?

“Ja, met ons gezin hebben we nooit ergens langer dan drie jaar gewoond. Drie maanden na mijn geboorte in de Lorraine verhuisde ik al. Mijn vader was militair en later prefect. Zijn werk bracht ons steeds naar andere plekken in Frankrijk, ook overzee. Ik kon overal snel aarden en vrienden maken. De mooiste herinneringen heb ik aan de periode, rond mijn twaalfde jaar, op Saint-Martin (Sint Maarten), het Caraïbische eiland dat Frankrijk deelt met Nederland. Zo exotisch, kleurrijk en vrolijk… die sfeer zit volgens mij ook in mijn werk. En tijdens mijn studie Vertaalkunde in Parijs, heb ik ook nog stagegelopen in Wales, Engeland en Spanje.”

Eenmaal afgestudeerd dacht je, nu raak ik nooit meer een verhuisdoos aan?

“Ha nee, niks mis met Parijs hoor, maar het reizen zit me in het bloed en het buitenland lokte. Barcelona, Berlijn, Londen… waar ik maar een baan zou vinden. Het werd Amsterdam. En ik heb het hier kennelijk naar mijn zin, want ik heb nergens anders zó lang gewoond. Zes jaar inmiddels.”

Je eigen leven hier werd de basis voor een blog?

“Ik tekende al veel over mijn ervaringen en via-via kwam mijn werk terecht bij Courrier International. Ze vroegen me op hun site verslag te doen van mijn leven als expat en dat werd de wekelijkse cartoonblog ‘Dessine-moi un expat’. Ik behandel alle mogelijke onderwerpen, zoals de Nederlandse taal, Sinterklaasfeest, Koningsdag, eten en drinken, het weer (regen), de fiets, vrienden maken, heimwee naar Frankrijk en noem maar op.”

Dat doet Clémentine met veel humor en een heerlijke dosis onFranse zelfspot. In een losse stijl schetst ze de verschillen tussen de Hollandse cultuur en haar eigen Franse gedrag en opvattingen. Haar komische kijk op beide kanten maakt haar cartoons niet alleen leuk en herkenbaar voor expats, maar voor iedereen die affiniteit heeft met Frankrijk en Fransen.

Wat is je favoriete onderwerp?

“De fiets! Ik ben vanaf dag 1 in Amsterdam gefascineerd door wat Nederlanders allemaal in weer en wind doen, vervoeren en uitspoken met hun fiets, bakfiets, racefiets, tandem, driewieler, crossfiets… ik kijk mijn ogen uit en heb er al veel cartoons aan gewijd. Hollanders zijn geboren op de fiets, vind ik.

Aan mijn eigen twee fietsen (een voor bezoekers uit Frankrijk) ben ik inmiddels zo gehecht dat ik ze een naam heb gegeven: Alfons en Hieperdepiep. Tja, dat vinden Hollanders dan weer gek van mij.

Een ander favoriet onderwerp dat ook altijd goed scoort bij mijn volgers is lekker eten. Ik ben een smulpaap. Dol op tartiflette, een aardappelgerecht uit de Savoie, maar ook Nederlandse lekkernijen zoals speculeauss, eh … spayculossss, spaicûlauz… Wat zeg je, speculaas? Ja, precies, dat zei ik.”

Ook taal komt regelmatig aan bod in Clémentines cartoons. Na een lange worsteling met de harde Nederlandse ‘g’ in bijvoorbeeld Van Gogh museum, Goudse kaas, gvd en schaatsen op de grachten heeft ze die nu onder de knie. Beter gezegd, in haar keel, want daar heeft ze, zoals ze in een cartoon tekent, haar G-spot uiteindelijk ontdekt. ‘Herengracht 88 driehoog achter’ rolt er bijna foutloos uit.

Positief over Nederland?

“Absolument! Ik vind Nederlanders levensgenieters en bewonder hoe ze werk en privé-leven scheiden. Om 17 uur van kantoor naar huis, en daardoor in tegenstelling tot in Frankrijk, langere avonden om nog van alles te kunnen doen. Ook het leven op agenda-afspraak (‘Koffietje doen? Ik heb nog een gaatje over twee maanden om 13.55 uur. Zie ik je dan, leuk!’) heeft z’n voordelen. Alleen die 30-minuten lunch vind ik niks. Hap, slik en daarna amper tijd om met je collega’s te praten. Niet ggrhezelligh!”

Ik kijk haar na als ze op Alfons wegrijdt. Stevige ‘Hollandse’ fietskuiten in fraaie nylons. Met een zekere ‘je ne sais quoi’, een onmiskenbaar Franse elegantie, slalomt ze zelfverzekerd door het Amsterdamse verkeer.