Lesje loslaten: 1-0 voor de Fransen

Van stadsmeisje naar wijnboerin

Het aftellen is begonnen. Over een paar dagen is Frankrijk officieel een kaaskop rijker. Het Nijmeegse leven waar ik óók gek op ben, maakt dan plaats voor een nieuwe levensfase in de Bourgogne. Waar ik aan de ene kant bijna melancholisch toekijk hoe ons huis langzaam maar zeker in verhuisdozen verdwijnt, kijk ik aan de andere kant ontzettend uit naar mijn emigratie. De reprise van mijn fijne, Bourgondische leven en het weerzien van vrienden en collega’s. Het heeft alleen wel wat voeten in de aarde gehad om met mijn eigen voeten in de aarde van de Côte de Nuits terecht te komen.

Taaie wedstrijd

Afgelopen maanden kreeg ik regelmatig van vrienden en familie te horen dat ik aan het ‘verfransen’ was. Dat uitte zich niet alleen in vreemde, kromme zinnen, maar ook in het regelmatig uitspreken van de heilige woorden ‘we zien wel’. On verra. Dat is een zin die je mij tot een jaar geleden niet zo vaak hoorde zeggen. Ik hou van zekerheid, structuur en plannen. Maar als ik iets geleerd heb in Frankrijk afgelopen maanden, dan is het wel om die controle vaker los te laten. Dat moet ook wel in de Franse cultuur, anders heb je een taaie wedstrijd.

On verra

Het Franse ‘on verra’ is veel meer dan enkel twee woorden. Het is een zin die je de hele dag hoort en bijna cultureel erfgoed is geworden. Vaak voorafgegaan door het ophalen van de schouders, het bollen van de wangen en het maken van een scheetgeluidje met de mond. Voor mij is deze uitspraak het symbool voor het loslaten van dingen en het gewoon zien wat de dag je brengt. Al had ik er veel moeite mee in het begin, in Frankrijk heb ik echt geleerd dat dingen ook vaak goed komen als je er geen volledige controle over houdt. Misschien niet altijd op mijn manier of in mijn tempo, maar het resultaat was hetzelfde: het kwam goed. In het begin werd ik totaal onrustig van die levenshouding. Maar ik merk nu dat ik er juist rust bij vind, omdat dit land nu eenmaal zo functioneert.

Papiergenot

Toch ben ik nog lang niet genoeg verfranst om voor élk onderwerp maar ‘on verra’ te roepen. En dan denk ik vooral aan la joie des papiers, het papierwerk. Ik werd er vooraf al voor gewaarschuwd, en alle clichés zijn waar: het B-woord wint het hier vaak van de efficiëntie. La bureaucratie: het woord dat de gemiddelde Fransman liever niet in de mond neemt en bijna beschaamd mompelend uitspreekt. Dit zorgde voor frustratie en haalt bij mij ook weer de oerHollander naar boven. De persoon die alles ruim op tijd regelt en haar zaakjes op orde heeft. Helaas voor mij was dat vaak niet voldoende en werd het alsnog een vrij geforceerde ‘on verra’. 1-0 voor les Bleus.

Administratieve achtbaan

Na een aantal ritjes in de administratieve achtbaan, heb ik inmiddels bijna alles voor elkaar. De sleutel voor dit succes? Je gelooft het niet: een Frans telefoonnummer. Zonder +33 doe je niet mee en krijg je bijna niks voor elkaar. Dan had ik geen aanvraag kunnen doen voor een numéro de sécurité sociale (ziekenfondsnummer), had ik geen bankrekening kunnen openen, geen verzekeringen kunnen afsluiten et cetera. Nu bijna al het papierwerk geregeld is, kan ik er gelukkig ook wel weer smakelijk om lachen. 1-1. Ook dat kwam dus uiteindelijk op z’n pootjes terecht, terwijl ik dat vaker niet dan wel zelf in de hand heb gehad.

Wederom een ervaring rijker… Zal ik ooit een échte française worden die zelfs de controle over administratie durft los te laten? On verra!

LEES OOK:
Wijnboerin in opleiding: Jette vertrok naar de Bourgogne
7 Nederlandse wijnmakers in Frankrijk
Leuke wijnbars in Bordeaux
8 redenen om in de Bourgogne te willen wonen